شکرستان بی نهایت:روایتی از سخنان مولانا: فیه مافیه، مجالس سبعه، مکتوبات

توضیحات

خداوندگار فرمود:  به امیر پروانه گفتم: اوّل که تو مسلمان شدی،  می­خواستی که خود را فدا کنی و عقل و تدبیر و رای خود را برای بقای دین به کار گیری؛ اما  بر رای خود اعتماد کردی و انجامِ آن را  از حق ندانستی؛ پس حق تعالی، همان را سببِ نقصِ ایمان تو کرد که با «تاتار» یکی شوی و به آنان  یاری دهی و آنچه را که سببِ بقای دین بود، سببِ نقص آن کردی.

اینک روی به خدا  آور و صدقه­ها بده تا تو را از این حالِ بد که محلِ خوف است، برهانَد و از او امید مَبُر، اگرچه تو را از چُنان طاعت به چُنین معصیت انداخت و تو ندانستی که چون طاعت را از خود دیدی،  به معصیت افتادی؛ اما تضرّع کن.

او قادر است که از این معصیت، طاعت بیرون آوَرَد؛ یعنی اسبابی پیش آرَد که تو باز هم در قوّتِ دین کوشی و  بدانی آن که تو را از حالِ عالی به حالِ دون آوَرد، می­تواند تو را از حالِ دون به حالِ عالی ببرد.

حق تعالی مکّار است و در دلِ صورت­ها و ظاهرهای خوب، صورت­ها و ظاهرهای بد می­نهد تا آدمی هُشیار باشد و مغرور نشود که مرا رأیی نیک و کاری خوب  روی نمود.

زیرا اگر هرچه پیش  می­آمد، همان بود که به نظر می­رسید، پیامبر(ص)  با آن نظر منوَّر و منوِر فریاد نمی­کرد که: «هر چیز را آنچنان که هست به من بنما» زیرا «خوب  می­نماید» و در حقیقت،  «زشت» است. «زشت می­نماید» و در حقیقت، «نغز» است.

پس هر چیز را چنان بنما که هست تا در دام نیفتیم و پیوسته گمراه نباشیم: فیه مافیه،صص۵-۴، با تلخیص و تصرف.

«احسان» که از بهر خدا کنند، هر چند که پنهان، آشکار شود  و اگر صد سال بگذرد، با آنکه درازیِ مدت پوشانندۀ چیزهاست، آن چیز پوشیده نشود و حق تعالی به فضل خود آن را آشکار کند: مکتوبات، ص۱۹۳، با تلخیص و تصرف.

فی الحقیقه، عظمت و رفعتِ آدمی وقتی حاصل می­شود که «اهلِ ایمان» و «اهلِ یقین» را رعایت و حمایت کند و  نفوسِ مستعد را به انجامِ افعال نیک و طاعت آگاه کند و هادی باشد و هدایت نماید و با دوستانی باشد که لایقِ امتزاج و اختلاطِ روحانی­اند: مکتوبات، ص۲۳۶، با تلخیص و تصرف.